Τα Μανωμένα....
Χαμογέλασε....! Εντάξει , Καπετάνιο ..μου λέει όπως νομίζεις αλώστε θα ανησυχεί η Κυρά σου στο σπίτι, μα στάσου να ..ξεβγάλω από το περιβόλι μερικά κρομμυδάκια ...λίγη ρόκα, και κανένα μαρούλι, έτσι για πρασινάδα στο βραδινό σου πιάτο...
Με δύο αδραξιές φεύγει στο περιβόλι και γυρίζει κρατώντας στα χέρια του ένα μάτσο γεμάτο από μοσχοβολιστή φρέσκια πρασινάδα ξεχωμένων κρεμμυδιών,κάρδαμου ρόκας και μαρουλιών.
Τον ευχαρίστησα έκπληκτος για την φιλοξενία την καλοσύνη ,και τα πλούσια καλούδια της καρδιάς του που τόσο απλόχερα προσέφερε....τις ανήσυχες σκέψεις για τους ανθρώπους που ήταν μακρυά του και την έγνοια που τον κατέτρωγε για τα παθήματα τους και το μέλλον τους.
-Εξαιρετική φωτοβόλος παρουσία ανθρώπινη σημείο αντίθεσης , σε ένα ξερικό τοπίο όπου την ησυχία στην όμορφη "ακουαρέλα "που ζωγράφισε ο Θεός...διακόπτουν τα Θαλασσοπούλια με την κίνηση και το πέταγμα τους.
-Αυριο θα φορτώσω τα "Μανωμένα" και θα τα ρίξω απέναντι...στον ...Θωμά..Αγ.Γιάννη....έχουνε πέσει Λιθρίνια του μισού κιλού..του φωνάζω αποχαιρετώντας..αν τα πετύχω... θα περάσω κατα δώ να ξερεις...!!
-Χαμογελά και σηκώνει το χέρι ανταποδίδοντας το χαιρετισμό.
Πήρα τον κατήφορο και κατά... πόδι το μικρό λιθόστρωτο δρομάκι και φθάνω στο τρεχαντήρι μου...λύνω κάβο..και επιταχύνω στροφές στη μηχανή...ο ήλιος μου έδειχνε ότι πρέπει να βιαστώ..
Συνεχίζεται......
