Την άλλη μέρα ,Πρωί πριν φέξει ξεκινώ από το λιμάνι της Σαλαμίνας, αρματωμένος με τα μανωμένα δίχτυα ριγμένα στο κατάστρωμα του μικρού καϊκιού, και σαλπάρω στα απέναντι Νησάκια της Σαλαμίνας με την ονομασία Θωμάς -Αγ. Γιάννης.
Λατρεμένα και τα δύο,καλοδέχονται τους επισκέπτες όλες τις εποχές του χρόνου, και τους φιλοξενούν στα όμορφα ακρογιάλια ,με τα σμαραγδένια πεντακάθαρα νερά....Το καλοκαίρι γεμίζουν κόσμο...
Δεν είναι λίγα τα σκάφη, που παραμένουν δύο και τρεις βραδιές δεμένα πλάι πλάι,οικογένειες ολάκερες με τα παιδιά ...και τα σκυλιά, να πλατσουρίζουν την ημέρα,βουτιές ,ψαροντούφεκο και ηλιοθεραπεία..... και σταματημό να μην έχουν ακόμα και την νύκτα....
Το χάραμα άρχισε να ροδίζει στον Ορίζοντα...κρατώ το τιμόνι...κέντρο σημάδι του άλμπουρου στην στην σκοτεινή φιγούρα...της κορυφής των νησιών που μόλις διακρίνονται κέντρο να μην "λαξεύει " η πλώρη.
Η Λίστερ ...παλιά μηχανή Εγγλέζικη,ακούραστος εργάτης, σαράντα χρόνια δίπλα μου με συντροφεύει στα θαλασσινά ταξίδια της Ζωής μου, με το μονότονο τέμπο της ντούκου....ντούκου...ντούκου...δίνει την κίνηση της ελπίδας στίς μικρές εξορμήσεις για την αναζήτηση της καθημερινής, ψαριάς.
Η Θάλασσα ήρεμη, αφήνει στο πέρασμα της πρύμνης της Γα`ίτας μου, το ψαλιδωτό απόνερο σχήμα
V της νίκης προάγγελος για μία επιτυχημένη μέρα που θα έλθει, σαν πετύχω τα Λυθρίνια,στην προέκταση του...κάβου...του Νησιού.
Έτσι το θέλουμε εμείς οι Ψαράδες...κοιτάμε την Θάλασσα , και ποντάρουμε στην .."καλάδα"
Πιστεύουμε πάντα ότι το δίχτυ θα έλθει γεμάτο...Ψάρια...
Εθισμένοι περισσότερο και από αυτούς που τζογάρουν στην ρουλέτα...και έχουν στον επόμενο γύρω την αίσθηση ότι θα σαρώσουν ...το χρήμα...που είναι στο τραπέζι....
....Και του φτωχού το όνειρο και του ...ψαρά το πιάτο......που λέγαν ..παλιά....όσοι ήθελαν να αντιδράσουν σε αυτή την γλυκιά ψευδαίσθηση της τύχης.
Αφήνω τον Κάβο Πετρίτη και ξανοίγομαι στο πέλαγο....Η ηρεμία της πρωινής άπνοιας σαν καθρέπτης, αντικατοπτρίζει στα ...στο βάθος τα δύο μικρά νησάκια ...Θωμας-Αγ Ιωάννης, όπου έβαλα πλώρη να
ρίξω την" καλά δα μου"....
Το ζεστό καφεδάκι...πρωινό συνήθειο...χρόνων ...αχνίζει...και με λαχτάρα ακουμπά στα χείλη μου,
για να τονώσει την αισιοδοξία και την δύναμη της σκέψης μου.
Είναι σίγουρο το μέρος ...το κοπάδι τριγυρίζει...κάτι μέρες τώρα..ακούω από τον ασύρματο...τους ψαράδες...που το γυρίζουν συνθηματικά....
